Söğütlü Köprüsü - Mestanlı

Babamın ailesi yani dedem ve babaannem bir ömür köyde oturdular. Sögütle köprüsünü geçip yokuş çıkardık, beş yaşlarındaydık ikiz kardeşim ve ben. Ben bank’lara oturup dinlenerek uğraşırdım çıkmaya. Top yuvarlayan böcekleri seyreder, azmederdim. Mezarlığa gelince yol düzleşirdi. Kardeşimin yokuşta karnı ağırır, babamın kucağına çıkardı. Düzlüğe gelincede karın ağrısı kalmaz, iner kucağından yürürdü.

Köprüyü görünce çocukluğum geçti gözlerimin önünden koşarcasına ama içime çöktü özlemle karışıp, avucumdan kayıp giden masum yıllarım, saflığım. Yani çocukluğum. Babaannem de yok artık gitsem dedem de yok. Evleri kaldı geride, içinde insanlar. Doğup, büyüyüp, yaşlanıp ve ölen. Anılar, anılar, anılar…

Anı Sahibi : Filiz Çiçek Yıldız

Bu yazı Anılar kategorisinde yayınlamıştır. Siz de Anılarını gönderebilirsiniz.